Ты ўсьміхаесься мне так яскрыста
праз апетыя Дантам пакуты!..
Як хваліна прыцята да крыстаў –
да каханьня свайго ты прыкуты.
Кленчыць клямка і клямчыцца кленкам,
каб ёй зьлёсілася доля брамы:
каб скрозь дзьверы прайшоўся з паненкай
пакараны мной і мной абраны.
Можа, буду?.. Мо я той паненкай,
Белай паннай і Чорнаю паннай,
і шампанаю, пырскай і пенкай,
і шаманкаю, і боскай маннай?..
О шатан мой, тваёю шатанкай
танчыць танга буду ў тумане!..
О мой вечар, – тваёю альтанкай!.. –
атуляй па няскораным стане!..
О мой ветразь – у сонцах замглёны!..
О мой вецер – шалёны пяшчотай!
Тут найлепшых зьнікаюць імёны,
тут і цені цалуюцца ўпотай!..
Не кляну. Не прасі – ня буду!..
Не праклёнамі я, а ільнамі
ахіну адмалюю ад блуду
і ў пякельні, што снамі над намі,
і ў пякельні, што пад зямлёю
жывіць розум, сілкуецца сілай!..
Не... Ня быць мне зямлёю тваёю...
Праклінаю каханьнем, мой мілы!..
Праклінаю цябе каханьнем,
родны мой, незабыўна сьветлы!..
Зноўку раньне... і вечар... і раньне...
Недарэчна, пакутліва-ветла...
21.II.2004.
|
|
